maandag 12 februari 2018

Whisky en Ricola

Meneer Delanghe is een hoerenloper met geld en smetvrees. Het eerste helpt een hoerenloper, het tweede werkt hem tegen. Vandaar dat je meneer Delanghe alleen in propere hoerenkoten aantreft. En dan mag het iets kosten.
Meneer Delanghe vertelt me over een bordeel dat hem met twee hoeren naar een studio leidt. Uit de gelagzaal neemt hij een fles whisky mee. Chique studio, chique hoeren. Rollebollen in het salon, stoeien op de divan. Vlak voor het moment suprême laat meneer Delanghe de halflege fles achter de sofa staan, de roep van het hemelbed is onontkoombaar.
Na afloop wassen ze zich gedrieën in de gesofistikeerde douche en thuis schrobt meneer Delanghe alles nog eens extra van zich af. De daaropvolgende dagen steekt meneer Delanghe een tandje bij om de in dat bordeel gemaakte put te dempen, maar tegen het einde van de maand staat alles weer op punt. Dat viert meneer Delanghe in datzelfde bordeel en weer begeeft hij zich met twee (andere) madammen naar de ons alreeds bekende studio.
Terwijl hij in de sofa geniet van wat die twee voor hem op het tapijt ontvouwen stoot zijn arm op de halflege whiskyfles die hij een maand eerder, achter de sofa, achtergelaten heeft. Meneer Delanghe ziet er, wellicht terecht, het bewijs in dat het bordeel niet zo proper is als de prijs dat laat vermoeden. Hem zullen ze daar niet meer zien.
Zelf ga ik niet naar bordelen, wel naar de cinema. Daar nuttigen mijn lief en ik telkens snoepjes van het merk Ricola. En weet je wat ik doe als zo’n pakje leeg is? Ik leg het op een lichtbak of een armatuur. Wanneer we later nog eens in die zaal zijn, kijk ik of mijn pakje daar nog ligt. Dat heb ik van meneer Delanghe geleerd.

Geen opmerkingen: