maandag 20 augustus 2012

Casino Bredene en de tijd van toen

De toenmalige jeugd van Bredene Duinen op de trappen van de Casino. Van voor naar achter: Camiel Vandekerckhove, zijn broer Marcel die later mijn vader zou worden,  José Boncquet die tijdens een bombardement om het leven komt, Elza Devriendt, Joseph De Craecker, Simone Vyncke, Alice Vandekerckhove met op haar arm haar jongste zus Erna, Helene Devriendt en ten slotte Jef Brys.



IN BREDENE, langs de noordzijde van de Driftweg, tussen die weg en de Koninklijke Baan, staat tot het einde van de XXste eeuw een merkwaardige constructie die wij, Bredenaars, de Casino noemen. Het bouwwerk dateert van 1939 en is typisch voor de bootstijl van de Nieuwe zakelijkheid. Met enige verbeelding kun je er een schip in zien, afgeronde boeg en achtersteven. Een casino-hoktent is het nooit geweest, wel een verbruikszaal met podium, met in openlucht een rolschaatspiste en tennisvelden. Vanaf een terras bovenop het gebouw kun je over de rolschaatspiste uitkijken.
Zelf heb ik het nooit in zijn oorspronkelijke staat gezien. De grote, vierzijdige strooien koepel is dan al verwijderd. Evenmin herinner ik me tennisvelden. Wel heb ik periodes mogen meemaken waarin de uitbating voorspoedig verloopt. De rolschaatspiste wordt in mijn kindertijd druk gebruikt. Je kunt ter plekke rolschaatsen huren die in de kelders van het gebouw in ruime mate voorradig zijn. Ik herinner me ook periodes waarin het gebouw staat te verkommeren en de piste er, — uiteindelijk zelfs met prikkeldraad overspannen — verwaarloosd bijligt. Het afgesloten bouwwerk trekt dan puistige tieners aan die er dingen doen die vandaag door hangjongeren gedaan worden.
Wat ooit ‘modern’ en ‘chic’ was, krijgt daarna een ouderwets imago. Neringdoeners die het tot leven willen brengen, geven er keer op keer de brui aan. Naamsveranderingen mogen niet baten: Palm Beach, Bredene Palace, Duinhof… het blijft een muf riekend restant van het interbellum.
Tijdens de overgang van de jaren vijftig naar de sixties kent het nog een opflakkering. In 1958 opent charmezanger Henk De Bruin (°1918-†1996) er zijn Casino-Duinhof waar hij met een eigen showorkest op de planken staat.
Ik herinner me dat de televisie zo’n optreden uitzendt. Omdat wij, straatlopers, tijdens de repetities, met onze neus tegen de ruiten staan te joelen, besluit men wijselijk ons binnen te laten, waar we achter de camera’s een plekje op de grond krijgen. Voor het eerst zijn we getuige van een televisieopname. Vóór de camera’s zien we Henk De Bruin de zaal binnenschrijden, gasten groeten, handje hier, handje daar. Die gasten zitten daar al van ’s middags in avondkledij cocktails te nippen. Tegelijk zingt Henk een lied, waarbij hij van tafel naar tafel schrijdt om er in avondjurk gestoken dames te charmeren. ’s Avonds is hetzelfde nog eens op de TV te zien: De Bruin schrijdt binnen, doet alsof hij die mensen daar voor het eerst ziet en zingt een lied.
Vandaag is er op die plek niets meer wat aan dat gebouw herinnert. Daar is nu een park met lage begroeiing. Ernaast, waar in die tijd het verkeerspark Leburton ligt (oefencircuit om kinderen de verkeersregels aan te leren) is nu een speeltuintje. Daar schuin tegenover rest evenmin iets van de cinema Fiesta of van dancing l’Espérance waarvan ik me herinner dat de uitbater al eens de micro ter hand nam om zijn stem toe te voegen aan deze die uit de jukebox schalde. Tempus fugit. Al die constructies zijn verdwenen. Henk De Bruin kon je nog wel eens horen in De tijd van toen, radioprogramma waarmee conferencier Jan Theys de verveling van de zondagmiddag probeerde te doorbreken, veelal met het omgekeerde effect.

[Deze post dateert van 2012. In 2024 redigeer ik hem opnieuw, ten bate van de FB-groep Bredene Retro.]

Geen opmerkingen: