 | |
|
Christine Keeler en Johnny Hallyday zijn overleden. Johnny is van 1943 en Christine van 1942; generatiegenoten. Ze sterven ook als ’t
ware samen: Christine op 4 december en Johnny twee dagen later. Als ik hun beider imago in een oneliner mag vangen, denk ik spontaan aan zware jongens &
lichte meisjes.
Johnny Hallyday wordt een jongerenidool in 1961. Maar
niet voor ons. Wij zijn in onze tijd meer van de piratenzenders↗︎ die van over zee tot ons komen,
onze muziekcultuur is Angelsaksisch. Hallyday is iets voor de generatie die naar Radio
Luxembourg↗︎ luistert, die muziekcultuur is nog francofoon. Hij valt ook
tussen twee stoelen. Op de ene stoel zit Elvis Presley en op de andere John
Lennon; twee reuzen, waarbij Hallyday, in onze jonge, nietsontziende ogen, wel een dwerg lijkt. En die dwerg steken we in dezelfde zak als Cloclo en Mireille Mathieu — geeuw geeuw. Toch maakt Johnny een soort indruk op me. In mijn wereldbeeld
vertegenwoordigt hij de nozems↗︎, jongens die iets ouder zijn en al eens een
boksbeugel op zak hebben; het soort dat je als plechtigecommunicant beter uit
de weg gaat.
Christine Keeler staat dan weer voor het soort meisje dat je als plechtigecommunicant beter uit de weg gaat. In die zin mag je haar zeker met
Hallyday vergelijken. En dat gaat trouwens heel goed samen, zware jongens en lichte
meisjes; nu nog trouwens. Er zijn meer gelijkenissen. Keeler wordt bekend in
hetzelfde tijdsgewricht als Johnny. En ook Christine valt tussen twee
stoelen. Op de ene stoel: spionne Mata Hari en op de andere: stagiaire Monica
Lewinski; twee reuzen in een genre waarin Christine Keeler nauwelijks een
figurantenrol mag spelen. Toch maakt ook Christine Keeler indruk op me. In 2000 schrijf ik zelfs een toneelstuk waarin zij een personage wordt. En enkele
jaren geleden post ik een stukje onder een titel die vandaag van
alle zin ontbloot is, maar die luidt: Hoe gaat het inmiddels met Christine Keeler?↗︎ Ge moet
daar maar eens naar kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten