 |
| — Patrick Van Molle in 1959-60. — |
Op 15 juni 2012 plaats ik hier een post waarin ik mijn zoektocht naar
Patrick Van Molle (°1949) aankondig, een jongen waarmee ik in Bredene school gelopen heb. Boven dat
stuk staat een klassenfoto uit die tijd. Met vereende krachten hebben we intussen haast
alle namen getraceerd.
De hoogbegaafde Patrick is in zijn jeugd uit ons zicht verdwenen en hij
is er nooit meer in teruggekeerd. Zo zijn er wel meer, zult u zeggen, en dat is
waar, maar voor wat Van Molle betreft hangt daar toch een sluier rond, een waas van
— wel ja — geheimzinnigheid.
Bijna vijf jaar nadat we beginnen zoeken zijn dringt de vraag zich op: hebben we Patrick kunnen vinden?
De eerste die me op weg helpt is Bredenaar Daniël Eyland. Neen, hij kent
Van Molle niet, maar hij heeft oude kiezerslijsten waaruit blijkt dat Patrick in 1976-78 in Loppem woont. Hij is dan gehuwd, zo leert ons ook die kiezerslijst.
In Loppem woont ook, zo weet ik vaag, Johan — Johny — Brouwers, eveneens
een klasgenoot. Op het internet vind ik diens telefoonnummer. Veel enthousiasme
wekt mijn queeste niet op bij hem. Neen, zegt hij, het loont de moeite niet om
naar Loppem af te zakken. Daar is niets te zien wat aan Patrick herinnert. Hij
voegt er nog rap aan toe dat hij zelf zelden thuis is. Ik versta de boodschap.
Op 21 augustus 2012 krijg ik een bericht van iemand die uitdrukkelijk
vraagt haar naam niet bekend te maken. Een oude vlam? ‘Ook ik heb
mij af en toe afgevraagd wat er van Patrick Van Molle is geworden. Ik heb hem
in 1968 gekend als medestudent 1° kandidatuur romaanse filologie aan de
Katholieke Universiteit Leuven. 1968 was ook het laatste jaar waarin zowel de
Nederlandstalige als de Franstalige studenten romaanse filologie samen les
kregen. Met de splitsing van de universiteit in KUL en UCL (Louvain-la-Neuve)
heeft Patrick het zekere voor het onzekere gekozen en zijn studies verder gezet
in Louvain-la-Neuve. Van dan af heb ik alle contact met hem verloren. Mijn
verhaal helpt je wel niet verder in de zoektocht, maar het geeft aan dat er nog
steeds mensen zijn die om hem geven. Hopelijk komt er toch nog iets positiefs
uit de bus.... wie weet.'
Enkele dagen later krijg ik weer een bericht van
iemand die onbekend wenst te blijven. Deze persoon beschikt over
informatie uit het departement romaanse filologie van de universiteit
Louvain-la-Neuve. Blijkt dat het aldaar laatst bekende postadres van Patrick
Van Molle de Rue de Merode 397 te 1060 Brussel is. 1979 is het jaar waarin
Patrick aan die universiteit zijn laatste diploma romaanse filologie behaalt. Dat
diploma wordt niet gepreciseerd. Kan het zijn doctoraat zijn?
Intussen
is ook Ivan Schamp op zoek gegaan. Hij traceert een Patrick Vanmolle in
Woluwe-Saint-Lambert. Die Vanmolle wordt echter aan elkaar geschreven,
terwijl onze Patrick, zo meen ik te mogen stellen, een naam heeft die in twee
delen geschreven wordt: Van Molle. Voor de zekerheid stuur ik toch een bericht
naar de Vanmolle uit St.-Lambrechts-Woluwe. Geen antwoord.
Daarna
blijft het lange tijd stil. Maar op 3 mei 2015 stuurt ene Lionel Thelen me de
tekst van een koninklijk besluit (http://www.etaamb.be/fr/arrete-royal_n2014009486.html)
waaruit blijkt dat er in 2014 bij de federale overheidsdienst Justitie een Patrick
Van Molle met pensioen gegaan is, een raadgever. Is dat de man die we zoeken? Onze
Patrick is in 1949 geboren, in 2014 is hij bijgevolg 65 geworden. De Van Molle
van Justitie kan onze Patrick zijn. Of niet, dat kan ook.
 |
| — Het filiaal van Delhaize Fres. & Cie. - Le Lion in de Kapelstraat te Bredene. De winkel werd tot 1976 uitgebaat door het echtpaar Denolf-Dewitte. Patrick Van Molle was een neef en woonde met zijn ouders op een verdieping boven de winkel. Het gebouw bestaat niet meer.— |
Maar
wie is die Lionel Thelen eigenlijk? Ik speur het internet af en zie dat Thelen bij de gemeenteraadsverkiezingen de lijst van Ecolo in Chaudfontaine trekt.
Ik stuur de groenen van die stad een mail, met de vraag of hun Lionel me
iets meer kan zeggen over onze Patrick, maar ik krijg geen antwoord. Via
volksvertegenwoordiger Wouter De Vriendt geraak ik aan ‘s mans persoonlijke
e-mailadres. Op 13 mei 2015 stuur ik Thelen de bede om me iets meer
over zijn Van Molle te vertellen. ’s Anderendaags krijg ik een bericht: ‘Je ne saurai guère vous en dire plus :
Monsieur Van Molle dirigeait un service au sein du Ministère (SPF) de la
Justice et a pris sa pension en août dernier. Je ne sais rien de plus sur lui
malheureusement : j'ai brièvement travaillé en sa compagnie de 2002 à 2003 et
cela fait donc un sacré bout de temps que je n'ai plus eu de nouvelles de lui...
J'en suis désolé.’ Weer loopt een spoor dood.
Het is
voor het eerst dat mijn blog de aandacht van een Waal trekt. Maar het kan nog
heftiger. Op 10 juni 2015 ontvang ik een reactie uit Italië: ‘We met in 1974 attending a congress in
Italy. I was in Leuven and Oostende at his home. He was in Italy (I lived in
Milan at the time). He was no longer married. Lost any track in a couple of
years. (Sorry I can only read Nederlands).’ De mens die me dit schrijft heet Giulio Soravia. Ik google zijn
naam en kom op de site van de universiteit van Bologna terecht. Soravia is daar
'Professore a contratto a titolo gratuito Vicepresidenza della Scuola
di Lettere e Beni culturali.'
Of professor Soravia nog altijd op zoek is naar Patrick weet ik niet,
maar wij wel. Misschien brengt dit nieuwe stukje ons weer op weg. Misschien,
misschien.
Flor Vandekerckhove
P.S.: Intussen is de zoektocht afgerond, zo mag ik wel stellen. Via via kreeg ik een adres in het Brusselse toegespeeld. Daar woont een Patrick Van Molle die in 1949 geboren is. Ik heb hem een brief geschreven, waarop geen antwoord komt. Ja, zo kennen we hem, dit is wellicht wel de Patrick waarnaar ik op zoek geweest ben.
