Veel te lang

— Het citaat van Hilary Mantel (foto 1) komt uit haar memoires De geest geven (2016). — The House on Mango Street (1984) van Sandra Cisneros (foto 3)  kun je gratis downloaden van het internet. — Het citaat van Atticus Lish (foto 2) haal ik uit De Standaard der Letteren van 10 juni 2016. — Miele de Soepe (foto 4) blijft in nevelen gehuld. —

Dat is wat ik ’t liefste schrijf: over een buur of over een wandeling. Iets kleins. Of iets wat ik me herinner, iets kleins van vroeger. Er mag fictie in gedraaid worden, maar ’t moet kort blijven, daar beleef ik het meeste genoegen aan, áf en toch kort. En wat ik ook graag doe is twee dingen bijeenbrengen die anders nooit bijeengebracht worden.

Ik leer van Hilary Mantel: ‘Denk aan Orwell, die goed proza met een kaal raam vergeleek. Concentreer je op het scherpen van je geheugen en leg je gevoeligheid bloot. Schrap minstens een derde van elke pagina die je schrijft. Probeer geen uitzinnige opsmuk in je zinnen te persen. Denk goed na wat je precies wilt zeggen. Zet het zo krachtig en direct mogelijk op papier. Eet vlees. Drink bloed. Hang je sociale leven aan de wilgen en denk maar niet dat je vriendschappen kunt onderhouden. Sta op in het holst van de nacht en gebruik je bloed als inkt (…)’  
Dat is allemaal zeer juist! Dat is ook wat Sandra Cisneros in Het huis in de Mangostraat doet. Zij staat op in ’t midden van de nacht om nog een vignet aan haar huis te breien. Godver, zeg je, nadat je nadat je 't gelezen hebt, hoe kan iemand zó goed schrijven?!

Nu iets helemaal anders: Atticus Lish over inspiratiedingen: ‘Ze zitten verstopt als zaadjes in emmers vol slijk. Ik moet ze er uit filteren en opnieuw planten in mijn hoofd.’ Schrijven is, zegt Lish ’een zaak van tuinieren en her-tuinieren, van het voeden en verpotten van je verbeelding.’ Midden in de nacht lig ik wakker en denk aan Miele de Soepe. Geen idee wie dat is, misschien wel een emmer vol slijk, misschien een zaadje in die emmer. 

Flor Vandekerckhove