zondag 7 juni 2015

Café Littoral, een flesje dat ontkurkt wordt, een fluim die iemand ophoest



Duinenstraat Bredene, café Littoral in 1954. Wielerclub De Duinesprinters presenteert de palmen voor de wedstrijden die de club inricht. In het deurgat herken ik mijn nonkel Camiel Vandekerckhove. Links op de foto: Madeleine Carbon, echtgenote van Camiel Vanmassenhove. Het jongetje is Roland Vanmassenhove. De grootste man in 't deurgat is Gerard Melis, rechts zien we Camiel Vandekerckhove en links Roger Bruyneel. Derde van rechts is uitbaatster Alida. Achter Alida, met witte klak: Edmond Maes. Vierde van rechts (met das): Honoré Storm. Zittend in 't midden: Camiel Rousseau. De jongeman links van de dame in 't midden, met palm, is Gilbert Rousseau.

Het was een rustig café. Het rook er naar bier en bruine zeep. In ’t midden stond de stoof. Een indrukwekkend buizenstelsel verbond die met de schoorsteen. Afgezien van de topdagen, wanneer wielerclub De Duinesprinters de dienst uitmaakte, waren er zelden meer dan twee tafels bezet. Daar zaten de kaarters, oude mannen met boerenpetten op. Niemand verhief de stem, er was geen muziek. Je kon het schoffelen van de kaarten horen, een flesje dat ontkurkt werd, een fluim die iemand ophoestte. Meer moest dat niet zijn.
Dat veranderde toen Alida met pensioen ging. Een koppel nam haar plaats in. Die mensen hadden twee kinderen: een jongetje dat kleiner was dan ik en een meisje dat groter was. Het was dat meisje dat de verandering aanzwengelde. Ze moest daar niets voor doen. Van heinde & ver kwamen jongemannen op ijzeren rossen toegesneld. Door mijn dakraam zag ik hoe de stoep vol fietsen kwam te staan. Die jongens kwamen daar geen kaartje slaan, de tv werd niet aangezet, niemand hoestte in haar nabijheid fluimen op. Er werd een jukebox binnengehaald waarop vooral Eenzaam zonder jou te horen was, een schreeuw om aandacht, omzwachteld met muziek. Drie platen voor vijf frank, drie keer Eenzaam zonder jou. Het café du Littoral rook niet langer naar bruine zeep, maar naar vers mannenzweet, goedkope aftershave en feromonen.
Maar je weet hoe ’t gaat. Altijd gaat hij voort, de tijd, nooit staat hij stil. Het meisje verloofde zich met een troepsoldaat, waarmee ze na diens legerdienst ook trouwde. Het aantal fietsen voor de deur verminderde zienderogen en daarmee ook de feromonen. De plaat Eenzaam zonder jou werd nog wel eens gedraaid, maar nu hadden de woorden een ietwat wrange bijklank: ze had nooit mogen trouwen! De jongemannen bleven weg, de kaarters keerden weer en dat deed ook de rust. Van zo’n rustig café kon je evenwel niet langer leven, want Alida’s tijd was voorgoed voorbij. Er kwam een dierenspeciaalzaak. Daarvan kon je wellicht nog minder leven. Er kwam een huisjesmelker. Of die ervan kon leven weet ik niet, maar het gebouw werd wel uitgeleefd. Het kwam in handen van een vastgoedgroep die de boel neerhaalde en op die plaats een flatgebouw neerpootte. Dáárvan kun je leven! 
Flor Vandekerckhove

[Ik post dit verhaal in 2015. In 2021 redigeer ik het opnieuw, ten behoeve van enkele FB-groepen die zich over Bredene buigen.]

2 opmerkingen:

williamschreus@gmail.com zei

Goed Gedaan !

Johnny Verplancke zei

Altijd mooi om te lezen te zien hoe jij de woorden aanéén rijgt zodat ze vervormen en tot beelden en gevoelens worden uit een ver verleden. Hier weer een hele kroniek in slechts een paar volzinnen neergepend. Knap...