zaterdag 28 februari 2015

Over Moby Dick (1)

— Kpt Ahab gaat aan zijn queeste ten onder. —
Dit is wat ik altijd doe wanneer ik een boek schrijf: ik trek op onderzoek. Dat heeft zelden met de plot te maken, ’t is geen veldwerk, want dat soort klussen klaart mijn verbeelding wel… zonder erbij gehinderd te worden door enige vorm van kennis, zoals een wijze man het over die methode zegt. Ik trek op onderzoek, maar verlaat mijn zetel niet; wat ik uitpluis is het genre waaraan ik me op dat moment overlever. Dat komt doordat ik geen literaire opleiding genoten heb. Ik leer al doende, ik ben een leerjongen op leeftijd. Elk boek dat ik schrijf, opent voor mij een haast onuitputtelijke wereld van namen, boeken, voorbeelden en afgeleiden waarin een kat haar jongen niet meer vindt.
Niet zolang geleden heb ik een scenario geschreven dat in een stripverhaal moet uitmonden. Jo Clauwaert is daar nu beelden bij aan ’t bedenken. Rooie Machteld en de Uitgezogenen is een gothic verhaal dat zich in het jaar 2102 afspeelt op de Oostendse Oosteroever, in en rond de vervallen gebouwen van de visveiling. In die toekomst blijken de vampiers nog altijd onder ons te zijn.
Maar goed. Al wat hierboven staat wil zeggen dat ik me de voorbije maanden over twee verschillende, mij tot dan toe vreemde, werelden gebogen heb, deze van de strip en de wereld van de gothic. De lijst met onderwerpen die in de rechterkolom van de blog staat, leert me dat ik al vier bijdragen aan ’t eerste gewijd heb en vijf aan gothic. Daar komt er nu eentje bij, want terwijl ik die wereld aan ’t onderzoeken ben, leer ik dat Moby Dick van Herman Melville tot de Amerikaanse gothic gerekend wordt. Dat wist ik niet, en da’s vreemd, want ik heb dat boek nog maar pas uitgelezen!
Eens je dat weet, bekijk je het uiteraard met andere ogen. En ja, nu je ’t zegt, de monomane kapitein Ahab voldoet aan alle kenmerken van de antiheld uit het genre: een lichamelijk gebrekkige man die het grote je ne sais quoi uitdaagt en eraan ten onder gaat. De witte walvis is voor Ahab wat het monster is voor Frankenstein. Ik heb dat niet eerder opgemerkt, want die Ahab mag dan bezeten zijn, hij is dat wel op een voor mij zeer herkenbare manier; hij is een visser die tot het uiterste gaat en ik heb zo’n mannen persoonlijk goed gekend; sommige leven nog, de meeste zijn dood. De gelijkenis tussen Frankenstein en Ahab heb ik daardoor niet opgemerkt, evenmin als deze tussen Ahab en Heathcliff uit Wuthering Heights.
Had ik het kunnen weten? Wel ja, maar dan had ik dat boek beter moeten lezen, nauwkeuriger, misschien wel op de manier die close reading heet. Ik blader en kijk naar m’n aantekeningen. Dat Melville ons in een gothic avontuur wil onderdompelen blijkt al van bij de start. Ismael, de verteller, wil inschepen voor de walvisvaart, maar hij doet dat niet in New Bedford, toentertijd Amerika’s modernste haven van de walvisvaart. Neen, hij kiest voor het oude, afgeleefde Nantucket, ‘want er hing om alles wat met dat beroemde oude eiland te maken had iets fijn ruigs waar ik allemachtig schik in had.’
Hoe herkenbaar! Toen ik in 1988 de redactie van Het Visserijblad in handen nam, opende ik mijn kantoor niet in Zeebrugge, de haven die vooruitliep in de Vlaamse visserij, maar op de afgeleefde Oostendse Oosteroever, want dat ‘had iets fijn ruigs waar ik allemachtig schik in had’. Daar is Rooie Machteld en de Uitgezogenen gegroeid, eerst in mijn verbeelding en vervolgens in ‘t script. En nu ga ik heel die Moby Dick opnieuw lezen. ’t Zou me sterk verwonderen mocht je daar in ’t vervolg niets meer over vernemen. 
En voor dat vervolg, klik je hier.
Flor Vandekerckhove

Geen opmerkingen: