zaterdag 1 november 2014

Een wave in Wackerbout

November dodenmaand. Elk jaar denk ik nog eens aan de vele residenten die ik destijds in het rusthuis Wackerbout mocht leren kennen. ’t Is lang geleden, want ik ging daar mijn moeder bezoeken. Ze is in 2008 overleden.
Dat bezoek was ook een bevoorradingskwestie. In haar nieuwe woonst verslond moeder grote stapels chocola. Eerst bezorgde ik haar daar kolossale hoeveelheden van, maar dat kon niet blijven duren, want ze stak echt te veel zoets achter de valse kiezen.  Ik moest haar op rantsoen zetten: drie repen per dag. Nog te veel natuurlijk, maar wat kon ik doen? Zelf was ik geen haar beter, noem het een chocoladeverslaving.
Mij gaf de dokter op den duur de raad om de chocola links te laten liggen, want het niveau van mijn suiker (en van mijn bloeddruk en van mijn cholesterol en van mijn gewicht) was zorgwekkend hoog geworden. Ik moest oppassen, zo zegde hij, want ik werd een dagje ouder.
‘s Anderendaags zat ik weer in Wackerbout, naast mijn moeder, in de benedengang die daar met een Gentse kwinkslag De Glazen Straat genoemd wordt.  Links en rechts zaten tachtigplussers over het weer te zwijgen.  Ik vertelde moeder over mijn doktersbezoek en over het chocoladeverbod. Het maakte geen indruk. Daarom voegde ik er een beetje luider aan toe: ‘Ja, we moeten oppassen, want we worden een dagje ouder.’  Prompt ontstond er beroering in de gang. Wat begon bij moeder, werd overgenomen door haar linkerbuurvrouw en vervolgens door de buurvrouw van die buurvrouw. En kijk, een hele rij krakende hoofden kwam beurtelings in beweging.  Ik zag die beweging vertrekken, voortschrijden, uitdeinen tot op ’t einde van de rij, waar zij de gang overstak, weer doorgegeven werd en vervolgens de cafetaria introk, er doorheen ging, weer naar buiten kwam en uiteindelijk van rechts, helemaal aan ’t andere einde van die gang, terugkwam tot bij de rechterbuurvrouw, waarna mijn moeder haar weer overnam. En telkens had ik er de bevestiging van mijn woorden in gezien.  Ja,’ zo was het in een wave over de rolwagens getrokken, we worden een dagje ouder.’
Flor Vandekerckhove

1 opmerking:

Marijke zei

grappig, als je bedenkt dat die oudjes daar ook zo in een 'wave' (ref filmpje) hun hoofden kraakten ;-)...en dan met een reep chocola, haha, en nog één ;-)
(allen op zoek naar troost ;-) ref chocolade)