Let nu evenwel goed op: I shall say this only once, ik zal je niet telkens verwittigen wanneer een van deze goede voornemens gematerialiseerd wordt, want mocht je zelf enig initiatief ontplooien dan kan dat automatisch geschieden. Kijk daarvoor naar het hiernaast staande vakje, rechts boven, waarachter het Amerikaanse woord Submit geschreven staat.
* In D.L.Vuurtorenwachter plaatst Flor Vandekerckhove sinds 1988 columns, herinneringen, leesnotities, (mini-)essays, polemieken, verhalen, gedichten… ****************** ************* 'Deze vuurtoren belicht de verdwijnende wereld van een babyboomer/soixantehuitard.' ******************* ****
woensdag 31 december 2014
Balans & perspectieven
Let nu evenwel goed op: I shall say this only once, ik zal je niet telkens verwittigen wanneer een van deze goede voornemens gematerialiseerd wordt, want mocht je zelf enig initiatief ontplooien dan kan dat automatisch geschieden. Kijk daarvoor naar het hiernaast staande vakje, rechts boven, waarachter het Amerikaanse woord Submit geschreven staat.
zaterdag 27 december 2014
Kicks
donderdag 25 december 2014
Leren schrijven met Grace Paley
(*) Grace Paley, The Collected Stories. New York, Farrar Straus Giroux. 1994. 386 ps. ISBN 0-374-52431-9.
maandag 22 december 2014
Lege jerrycans
Beneden in dat gebouw, aan de tapkast van 't café, werd lang verteld dat De Weeuwe daarna, in de eenzaamheid van haar woning, de stoel placht af te likken waarop Lange Dick zich eerder opgehouden had, maar dat was cafépraat en niet meer dan dat.
zaterdag 20 december 2014
Wat deed de Oostendse boekhandelaar Corman tijdens de burgeroorlog in Spanje
— Mathieu Corman in gesprek met enkele republikeinse soldaten. Gefotografeerd door Ernest Hemingway (1937) — |
In de necrologie heeft men het over een communist, maar mijn ouwe maat, wijlen Yvon Kermarrec⇲ die een tijdlang de boekhandel in Oostende openhoudt, noemt hem een ‘anarchist van de oude stempel’. In Pan omschrijft men zijn communisme als ‘plus libertaire, voire anarchiste, que doctrinaire’. In 2002 is hij in De parelduiker quasi helemaal in een anarchist veranderd: ‘Corman was een man die overal zijn gang wilde gaan en weigerde zich bij regels neer te leggen. Zijn vrienden beschouwden hem daarom eerder als een anarchist dan als een communist.’ (**)
P.S.: Het verslag dat Corman over Durruti's dood schreef is wellicht onjuist. In Wikipedia leest u meer over dat overlijden.
vrijdag 19 december 2014
Wolvenkinderen
Op 1 januari 2022 publiceert uitgeverij De Lachende Visch een nieuw e-boek van Flor Vandekerckhove. Honderd titelloze eenparagraafverhalen wordt ingeleid door Flors oud-leraar Nederlands Alfons Vandenbussche.
De e-boeken van Flor Vandekerckhove zijn gratis voor wie erom vraagt. Vooraf bestellen kan. Het boek wordt u dan per e-mail toegestuurd zodra het in het rek van De Weggeefwinkel komt te liggen. Vraag erom via liefkemores@telenet.be↗︎
woensdag 17 december 2014
Van de Kapellestraat naar de Kapelstraat
Er zit een halve eeuw tussen de twee foto’s. Het eerste beeld vult de voorkant van een postkaart, de tweede foto maak ik in de winter 2014-15. Beide tonen ons dezelfde straat in Bredene. Op de eerste foto heet die Kapellestraat, op de tweede is dat Kapelstraat geworden; een mens vraagt zich af waarom.
Daar is radicaal komaf mee gemaakt. Elk gebouw toont ons nu evenveel bovenverdiepingen. Ik stel me voor dat die appartementen inwisselbaar zijn en dat alleen de gevelornamenten het verschil maken. Is de Kapelstraat mooier dan de Kapellestraat? Ah, over smaken & kleuren valt niet te twisten en voor de rest is het zoals de Brit het zegt: beauty is in the eye of the beholder.
maandag 15 december 2014
De man die zichzelf niet was
zondag 14 december 2014
De vrouw met drie benen
— Three Legs Girl van de Poolse kunstenaar Wiola Stankiewicz — |
'Hier is ’t gebeurd.’ Haar stem trilt. ’Een terreinwagen kwam het dorp binnengereden.' Ze veegt met een handdoek het zweet weg. 'Een vrouw met drie benen stak de straat over en werd door die auto gegrepen. De chauffeur was afgeleid door haar benen meneer. Ik wilde om hulp bellen en terwijl ik het nummer aan ’t vormen was, keek ik naar buiten. En weet je wat?' Ze wacht even om het zweet van haar gezicht te vegen en zegt, 'ik zag dat ze verdwenen was, ze was weg.’ Ze neemt een verse handdoek en gaat verder. 'Bon, ik belde de gendarmen. Die kwamen kijken en ja, ze zagen een bloedspoor dat naar de berg leidde. Daar liep het dood. Er werd verslag van gemaakt, de garagist kwam de wagen takelen en de dag ging over in de nacht. En sindsdien meneer, je gelooft me of niet, is ‘t voor mij geen leven meer. Elke dag zie ik in gedachten die vrouw met drie benen, ik kan er niet meer tegen.’ Haar echtgenoot zegt vergoelijkend: '’t Komt allemaal door de klimaatverandering meneer. De mensen beginnen raar te doen.' Hij presenteert me z'n joint. Het dorpsklokje klept negen keer. Of ik het vervolg ken? 'De chauffeur is ’s anderendaags de bergen ingetrokken, op zoek naar die vrouw. Hij is nimmer weergekeerd.' Ik blaas de rook de lucht in en kijk naar de berg die langzaam in de nacht verdwijnt.
Flor Vandekerckhove
Ik schreef 'De vrouw met drie benen' in 2014. Het is een van m'n eerste 'surrealisme light' verhalen. In 2021 maak ik er een filmpje van dat het surrealistische karakter benadrukt. [38]
De vrouw met drie benen op youtube
www.youtube.com/watch?v=Hmd7hP1RW60
zaterdag 13 december 2014
Leren schrijven met Isaak Babel
vrijdag 12 december 2014
Henri Storck in de rol van pastoor
— Still uit de filmklassieker Zéro de conduite. Henri Storck in de rol van een pastoor. — |
Ik had hier⇲ een stukje over de legendarische Franse filmmaker Jean Vigo geschreven en daaronder had ik ter illustratie ‘s mans film Zéro de conduite (1933) geplaatst, verhaal van een schoolopstand. Een Oostendse, die lang geleden al ’t slechte weer ontvlucht is en sindsdien in ’t zuiden van Frankrijk woont, las het stuk, bekeek de film en merkte op dat de Oostendenaar Henri Storck op de generiek vermeld staat. Scherp gezien!
Henri Storck (1907-1999) woont in de jaren twintig in Oostende. In de Adolf Buystraat baat hij een van zijn ouders geërfde schoenwinkel uit, maar zijn passie is film. Hij heeft talent, schuwt het experiment niet en zoekt contact met de internationale avant-garde. In 1930, op het tweede Congrès Internationale du Cinéma Indépendent, toont Storck Beelden van Oostende, poëtische probeersels. Op dat congres is ook Jean Vigo (1905-1934) present die er zijn À propos de Nice toont, film die vandaag een klassieker genoemd wordt. Storck is 23, Vigo is twee jaar ouder. Ze worden vrienden. De directrice van de maatschappij Gaumont Francofilm Aubert neemt hen onder haar vleugels en zo belandt Storck in een Parijse leerschool. In de zomer van 1931 keert hij naar Oostende weer, waar hij een kleine film realiseert, Strandidylle, waarin o.a. James Ensor, Félix Labisse en Léon Spilliaert figureren. Hij trekt in 1933 naar Parijs om de beelden te sonoriseren en wordt daar Jean Vigo's assistent bij de productie van Zéro de conduite. Ik verneem nog dat Storck niet alleen de regisseur assisteert, maar dat hij in die film ook een figurantenrol heeft: ‘Even verschijnt hij er in soutane’. Ik ga ernaar op zoek en jawel… Twee dagen later, na veel vallen & opstaan, na veel vloeken & klagen, slaag ik er eindelijk in om het betreffende beeld uit die film te isoleren. Waardoor ik u Storck kan tonen in zijn rol van pastoor.
En nu vraag ik me af… Jean Vigo is een anarchist, zou Henri Storck dat ook geweest zijn? Nog in 1933 werkt Storck samen met de Nederlandse filmmaker Joris Ivens. Ze maken het legendarische Borinage, meesterwerk van de sociale film. Ivens is een communist, zou de Oostendse Storck dat ook geweest zijn? Ook lees ik dat Storck tijdens de Duitse bezetting films blijft maken en dat hij in die tijd verschillende functies opneemt in foute instellingen. Zou de jonge Storck een aanhanger van de Nieuwe Orde geweest zijn? Anarchist, communist, collaborateur… Voor Stock lijkt het allemaal eender, als hij maar kan filmen.
Molly Malone als Oostends ‘viswuuf’
dinsdag 9 december 2014
Arno in concert
En dan barst het los. Ik denk dat er wel zeventien man op het podium staat, waaronder twee forsgebouwde zwarte zangeressen die je geenszins 'man' kunt noemen. En Arno. Een orkaan van geluid stort zich over ons uit. Iedereen begint te bewegen. Ik voel de bassen in mijn hersenen. De plankenvloer schudt vervaarlijk. De drank trilt uit de bekertjes. Ook Tania beweegt, ik voel haar heupen. Ze roept iets in mijn oor dat daardoor nog meer trilt. Ik vraag me af… Maar dat wordt onmiddellijk overstemd door nieuw geluid dat zich bij al het andere voegt. Arno schreeuwt iets onverstaanbaars en heel die tent roept als één man: ‘Jaaaaaaaaaaaa’. Hij roept weer iets. Weer ‘jaaaaaaaaaaaaaa’. En opeens begint iedereen te springen. Vervolgens zingt Arno zijn eigen versie van ‘Mijn Tante Van ’t Sas’, hij zwaait met zijn handjes van tralala en heel de tent zwaait van tralala. Arno slaat de cimbalen tegen elkaar en Je Kost Nie Mi Zien Dat ’t E Roste Was.